Ρίξτα στον ηλίθιο: Ο Βαρουφάκιος μύθος περί πολιτικών ευθυνών.
Φυσικά σε συχνά σε μύθος υπάρχουν συγκαλυμμένα ψιχία αλήθειας. Από την άλλη οι μη διδακτικοί μύθοι κάνουν ακριβώς τα αντίθετα: συγκαλύπτουν την αλήθεια.
Εν προκειμένω, μπορεί σε επιτελικά, οργανωτικά, διαχειριστικά ζητήματα οι Έλληνες πολιτικοί να αξίζουν το μπλε βατόμουρο της ανικανότητας και της βλακείας δεν ισχύει όμως το ίδιο σε θέματα όπου καλούνται να εφαρμόσουν καταστροφικές πολιτικές. Σε αυτές τις πολιτικές διαπρέπουν συστηματικά.
Ενώ λοιπόν για πρώτη φορά τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ, το πλεκτό της διαπλοκής ξεπλέκεται, χρυσές και άφθαρτες εφεδρείες του συστήματος καλούνται να απεκτονώσουν το εκρηκτικό κλίμα και να δώσουν το φιλί της ζωής σε ένα πτώμα που βρίσκεται σε σήψη αλλά καμώνεται το ακόμα ζωντανό: το ελληνικό σύστημα εξουσίας.
Για να καταφέρει κάτι τέτοιο λοιπόν ο διαπρεπής καθηγητής οικονομικών Ιωάννης Βαρουφάκης, προσωπικός φίλος της οικογένειας Παπανδρέου και πρώην σύμβουλος του τότε αρχηγού της μείζονος αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεωργίου Παπανδρέου, επικαλείται αυτόν τον τόσο αγαπητό μύθο της πολιτικής ανικανότητας και ηλιθιότητας σε άρθρο του στο Hot Doc του Ιανουαρίου του 2013.
Δίνει σε αυτόν τον μύθο και μια νέα πιο ακραία εκδοχή για να χορτάσει το αίμα των πολιτών που έχει φτάσει στο σημείο του βρασμού:
Στο μύθο του κου Βαρουφάκη λοιπόν ο πρώην υπουργός οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρουσιάζεται ως ο «επικίνδυνος ηλίθιος» που δεν κατάφερε λόγω έλλειψης ικανοτήτων και εμπειρίας συνδυασμένη με μια προσωπική και πολιτική μικρότητα να δει το «τσουνάμι που ερχόταν από μακριά», πόσο μάλλον να «σώσει» τη χώρα από αυτό.
Και ποιος φταίει για αυτό σύμφωνα με τον Βαρουφάκιο μύθο; Οι πολιτικοί δεινόσαυροι που κάναν «τόπο» στα νιάτα και το τιμόνι πήραν πολλά υποσχόμενοι μεσήλικες ηλίθιοι όπως ο Παπακωνσταντίνου.
Να συμφωνήσω εδώ με το χαρακτηρισμό που προσδίδει ο Κος Καθηγητής στον κο Παπακωνστανίνου, αυτόν του επικίνδυνου ηλιθίου. Να διαφωνήσω όμως με τους λόγους που μας επιτρέπουν να του προσάψουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό: Επικίνδυνος γιατί κατάστρεψε μια χώρα, ζωές , περιουσίες, μέλλον, οράματα.
Ηλίθιος γιατί περίμενε ότι οι εντολείς του θα τον προστάτευαν για τον καταστροφικό άθλο του.
Το χρονικό της κρίσης είναι σαφές και δεν χωράει αμφισβήτηση.
Ο Παπανδρέου κέρδισε της εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» παρότι είχε ενημερωθεί από τον Προβόπουλο για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, όχι ότι χρειαζόταν κάποιος να του εξηγήσει τα αυτονόητα. Ο Παπανδρέου δεν ήρθε από το υπερδιάστημα ούτε πολιτικά γεννήθηκε από κρίνο.
Με το που έγινε πρωθυπουργός άρχισε τις προεργασίες για να εισβάλει το ΔΝΤ στη χώρα, παρότι γνώριζε πολύ καλά τις καταστροφικές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Υπάρχουν άλλωστε και οι συνεντεύξεις του που το αποδεικνύουν αυτό.
Μαζί με τον Παπακωνσταντίνου αρχίσαν έπειτα τη διεθνή τουρνέ τους για τη συκοφάντηση της χώρας. Όχι βέβαια ότι η χώρα ήταν υπέροχη και αθώα. Το αντίθετο. Αντί όμως να σηκώσει τα μανίκια και να παλέψει με το πάγιο και διαρκές πρόβλημα της χώρας, την πηγή των περισσοτέρων άλλων προβλημάτων της, τη διαφθορά και τη διαπλοκή αφού έτσι και αλλιώς ο Παπανδρέου είχε την πρόθεση να υποθηκεύσει και να εξαντλήσει όχι μόνο το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο του πολιτικού ονόματος των Παπανδρέου αλλά και της παράταξης του, του ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου σήκωσε τα μανίκια για να ανοίξει την κερκόπορτα στην ιερά εξέταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που λέγεται ΔΝΤ.
Τα πάντα ήταν προσχεδιασμένα. Πειστήρια για αυτό αποτελούν οι δηλώσεις του έκπτωτου Στρος Καν για την προσέγγιση Παπανδρέου. Σχέδια μάχης ενάντια στους πολίτες είχαν ήδη διαμορφωθεί.
Τα σώματα ασφαλείας ήταν πανέτοιμα για να πνίξουν στη καταστολή κάθε είδους λαϊκή αντίσταση.
Ο δε Παπακωσταντίνου, ο τσάρος της οικονομίας δεν είχε μόνο την ευθύνη της λίστας Λαγκάρντ: ήταν ο ίδιος που απομάκρυνε τη μισή Ελληνική στατιστική υπηρεσία για να πειράξει τα νούμερα του ελλείμματος και να ενεργοποιήσει την κρισιακή φάση της ελληνικής οικονομικής παρακμής. Ανάμεσα σε αυτούς που εκπαραθυρώθηκαν για να ευοδωθεί η σκευωρία Παπακωνσταντίνου ήταν άλλωστε και η κα Ζωή Γεωργαντά, προσωπική επιλογή και φίλη του κου Γεωργίου Παπανδρέου όπως άλλωστε ήταν και ο ίδιος ο κ Παπακωνσταντίνου.
Οι τρεις παπατζήδες, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και αργότερα Παπαδήμος λειτούργησαν όχι σαν Έλληνες πολικοί αλλά σαν πράκτορες της κρίσης.
Όπως είπαμε στους μύθους συχνά υπάρχουν ψιχία αλήθειας. Το ίδιο ισχύει και για το Βαρουφάκιο μύθων των ανίδεων και επικίνδυνα ηλίθιων πολιτικών ανδρών που οδήγησαν μια χώρα σε ένα παρατεταμένο ακρωτηριασμό της οικονομίας και κοινωνίας της. Γράφει λοιπόν ο Βαρουφάκης για τον Παπακωνσταντίνου και τη στάση του: «Συνεχείς δηλώσεις (για ενάμιση χρόνο) που λες και ήταν σχεδιασμένες για να διαψεύδονται εκ των πραγμάτων μερικές εβδομάδες αργότερα.»
Εντάξει λοιπόν: Έστω ότι ο Παπακωνσταντίνου ήταν το ηλίθιο και επικίνδυνο χρυσό παιδί που θάμπωσε τον ανίδεο από μικροοικονομία Παπανδρέου. Έστω ότι η ελληνική οικονομία αφέθηκε στα χέρια του χρυσού παιδιού σαν να ταν κουβουδάκι σε παραλία που ερχόταν ένα τσουνάμι.
Αφού λοιπόν, αφού ο Παπακωνσταντίνου έχει βουλιάξει την Ελλάδα αμετάκλητα στη δίνη χρέους, πως τιμωρείται από τον πολιτικό του προϊστάμενο και πρωθυπουργό της χώρας;
Ας μας το πει ο κος Βαρουφάκης, ας μας πει τι παθαίνουν οι πολιτικοί που λόγω βλακείας ή δόλου ισοπεδώνουν μια χώρα: «Όταν πια ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου κατάλαβε ότι είχε εμπιστευτεί την τύχη της χώρας σε έναν επικίνδυνα ηλίθιο, ο ίδιος νόμισε ότι θα τον προήγαγε σε υπ. Εξωτερικών! Κι όταν αυτό δεν έγινε, πήρε ό,τι του έδωσαν. Σαν τον πιο ποταπό πολιτευτή. Για κακή μας τύχη, πήρε ένα «οραματικό» υπουργείο, το Περιβάλλοντος, για το οποίο δεν είχε το παραμικρό όραμα. Το οποίο και διατηρεί (αν είναι δυνατόν!) μέχρι σήμερα (τόσο το μηδενικό όραμα όσο και το υπουργείο).»
Μάλιστα: Ο Παπακωνστανίνου τιμωρήθηκε από τον Παπανδρέου με το να του δοθεί ένα ακόμη υπουργείο. Πάλι καλά που δεν πρόλαβε να μας φέρει και περιβαλλοντική κρίση.
Έλεος κε Καθηγητά. Τι είναι αυτά που γράφετε;
Η πολιτική δεν είναι απλά είναι επάγγελμα κε Βαρουφάκη. Σε περιπτώσεις εθνικής καταστροφής το λιγότερο που όφειλε να χάνονται είναι πολιτικά κεφάλαια. Το περισσότερο είναι να πέφτουν κεφάλια. Των υπαιτίων και των αυτουργών. Με συνοπτικές διαδικασίες.
Αυτό σημαίνει πολιτική ευθύνη. Μια δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των υπερφιλόδοξων και μωροφιλόδοξων Ελλήνων πολιτικών.
Μήνες πριν ο κος Λοβέρδος είχε φοβερίσει ότι αν κάποιος πειράξει τον Γιώργο Παπανδρέου θα γίνει μακελειό.
Προφανώς ο κος Βαρουφάκης επιχειρεί να αποτρέψει το μακελειό θολώνοντας τα νερά με ένα μύθο περί ανευθυνότητας και βλακείας.
Η βλακεία κε Βαρουφάκη δεν αποτελεί τεκμήριο αθωότητας σε κανένα δικαστήριο του κόσμου .
Ο μύθος του κου Βαρουφάκη δεν είναι καθόλου διδακτικός. Μάλλον σκόπιμα παραπλανητικός είναι. Η θεωρία της ηλιθιότητας που παρουσιάζει είναι γεμάτη αντιφάσεις. Και με μια τέτοια κλείνει:
«Δεν μπορώ να κλείσω παρά με ένα μήνυμα στο υπερπέραν: στους νεκρούς «δεινόσαυρους» (Α. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλή και Χ. Φλωράκη) συν τον… Κ. Μητσοτάκη: Σας συγχωρώ. Και σας ζητώ συγγνώμη που θέλαμε να κάνετε τόπο στα νιάτα! (*)
(*) Προφανώς, βέβαια, και δεν τους συγχωρώ. Αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ, ΟΚ;»
Όχι Γιάννη. Δεν είναι καθόλου ΟΚ. Και όχι Γιάννη. Δεν καταλαβαίνουμε τι εννοείς.
Αλλά καταλαβαίνουμε που το πας. Και αυτό δε σε τιμά. Δε σε τιμά να λειτουργείς σαν αμορτισέρ για τους έκπτωτες πρίγκιπες της κρίσης.
Αυτούς που παραπλάνησαν, εξαπάτησαν, από δόλο είπαν τα αντίθετα από αυτά που ήταν, από δόλο κάναν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που όφειλαν απέναντι σε μια χώρα την οποία με δόλο οδήγησαν στο ακρωτηριασμό και την εξαθλίωση.
Σήμερα ένας εξ αυτών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ρωτάει παρελκυστικά «Εγώ θα πληρώσω τα 30 χρόνια της μεταπολίτευσης;». Η απάντηση είναι σαφώς και όχι. Θα πληρώσεις για τα τέσσερα χρόνια κρίσης και για το παρόν και το μέλλον που στέρησες από έναν ανθρώπινο πληθυσμό. Και δεν θα είσαι ο μόνος. Το πολιτικό σύστημα, αυτός ο βόθρος που πρώτα εξαχρείωσε τους Έλληνες για να μπορέσει εν κατακλείδι να εξαθλιώσει την Ελλάδα αρχίζει να πέφτει σαν το σάπιο δόντι που είναι. Ήθελε πολύ ταρακούνημα τόσο βαθειά ριζωμένο που ήταν μέσα στην ελληνική κοινωνία αλλά τώρα πλέον επιτέλους πέφτει. Σαν δόντι γεροδεινοσαύρου. Από αυτούς που εσχάτως παράφορα αγάπησε ο κος Βαρουφάκης. Θα πέσουν και οι νεοσσοί τους. Και για την εξαφάνιση αυτού του ψυχρόαιμου είδους δεν θα κλάψει κανείς γιατί όλοι νιώσαν στο πετσί τους την ακόρεστη πείνα τους. Ποιος να λυπηθεί αυτούς που δεν είχαν κανένα οίκτο; Η χώρα είναι πολύ μικρή για δεινοσαύρους. Όσο για τον κύριο Βαρουφάκη να του προτείνω να ξαναδεί μια ταινία να του περάσει η καψούρα: μια ταινία καταστροφής: Το Jurassic Park. Τουλάχιστον το σενάριο της είναι πιο πειστικό από το Βαρουφάκιο μύθο της τυχαίας καταστροφής μιας χώρας.
Πέτρος Αργυρίου
Πηγή: Ρίξτα στον ηλίθιο: Ο Βαρουφάκιος μύθος περί πολιτικών ευθυνών. - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου